Tiven a sorte de vivir a miña infancia nun lugar e nun tempo onde a sabedoría popular aínda se transmitía na fala da xente, de maiores a mozos.
Nas longas noites de inverno, acariñando as chamas do lume do centro da lareira e, case sempre, inmersos nunha nube de fume que desprendían as estelas húmidas ou molladas, que aos poucos se ían consumindo e dando así calor ás reunións que unhas veces tiñan lugar, un día nunha casa e outro noutra, ben do mesmo pobo ou ben do pobo próximo que normalmente adoitaban distar uns vinte ou corenta minutos e que ás veces o andar estas distancias na escuridade das noites adoitaban ser causa de non poucas historias. A estas reunións chamábaselles Polavilas e non era de estrañar que se chegasen a xuntar arredor de 20 persoas pois, por aquel entón, as familias eran case todas numerosas, entre fillos, pais e avós xa viñan sumando unhas dez unidades.
Xeralmente, nenos e maiores saían da súa casa para a do veciño a pasar parte das longas e frías noites xunto ao lume e, especialmente, para escoitar descoñecidas historias que estarían aínda no baúl dos recordos e de tempos de María Castaña. Logo, cada quen xuntábase cos da súa idade pero, ás veces, os maiores falaban de historias que silenciaban o ambiente e facían que todos prestasen atención. Claro que moitas veces, tamén se traballaba, por exemplo cando era a época do millo, da matalota (dos porcos), etc.; outras veces, na época das castañas, tamén se asaban e íanse comendo ao longo das reunións.
Eran a maior parte destas reunións, de carácter máis ben asustador e, frecuentemente, parecía como que os recunchos máis escuros do habitáculo se enchesen de espíritos que ían tomando forma dependendo de que historia se tratase e das diferentes interpretacións que os presentes lles desen. Tampouco era de estrañar que no medio destas se pechasen as portas e mesmo se atrancasen para estar máis seguro de que o descoñecido da historia cando se trataba de trasnos ou bruxas, non viñesen facer maldades. [Leer más].
Nas longas noites de inverno, acariñando as chamas do lume do centro da lareira e, case sempre, inmersos nunha nube de fume que desprendían as estelas húmidas ou molladas, que aos poucos se ían consumindo e dando así calor ás reunións que unhas veces tiñan lugar, un día nunha casa e outro noutra, ben do mesmo pobo ou ben do pobo próximo que normalmente adoitaban distar uns vinte ou corenta minutos e que ás veces o andar estas distancias na escuridade das noites adoitaban ser causa de non poucas historias. A estas reunións chamábaselles Polavilas e non era de estrañar que se chegasen a xuntar arredor de 20 persoas pois, por aquel entón, as familias eran case todas numerosas, entre fillos, pais e avós xa viñan sumando unhas dez unidades.
Xeralmente, nenos e maiores saían da súa casa para a do veciño a pasar parte das longas e frías noites xunto ao lume e, especialmente, para escoitar descoñecidas historias que estarían aínda no baúl dos recordos e de tempos de María Castaña. Logo, cada quen xuntábase cos da súa idade pero, ás veces, os maiores falaban de historias que silenciaban o ambiente e facían que todos prestasen atención. Claro que moitas veces, tamén se traballaba, por exemplo cando era a época do millo, da matalota (dos porcos), etc.; outras veces, na época das castañas, tamén se asaban e íanse comendo ao longo das reunións.
Eran a maior parte destas reunións, de carácter máis ben asustador e, frecuentemente, parecía como que os recunchos máis escuros do habitáculo se enchesen de espíritos que ían tomando forma dependendo de que historia se tratase e das diferentes interpretacións que os presentes lles desen. Tampouco era de estrañar que no medio destas se pechasen as portas e mesmo se atrancasen para estar máis seguro de que o descoñecido da historia cando se trataba de trasnos ou bruxas, non viñesen facer maldades. [Leer más].
No hay comentarios:
Publicar un comentario